Józef GRZYMAJŁO (1897 - 1940) 
Józef GRZYMAJŁO, syn Wincentego i Anieli z domu Naruszewicz, urodzony 10 listopada (30 października wg starego stylu) 1897 roku w Sużanach, gm. Niemenczyn pow. wileńsko-trocki. Z zawodu subiekt. W czasie wojny polsko-bolszewickiej kapral w 5 pułku piechoty Legionów Wojska Polskiego (1.12.1918 – 1.01.1921). Od 1 stycznia 1921 roku funkcjonariusz Policji Państwowej [IV komisariat w Wilnie (01.1921-04.1930), posterunek w Niemenczynie – pow. wileńsko-trocki (04.1930 – 11.1935), posterunek w Rakowie – pow. mołodecki (11.1935-02.1938), a od dnia 15 lutego 1938 roku posterunek w Murowanej Oszmiance - pow. oszmiański; posterunkowy; nr leg. służbowej 664). Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 – 1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę. Żonaty z Zinaidą z domu Kaczanowską (ślub 22 lipca 1923 roku w Jerozolimce k/Wilna), z którą mieli dwie córki: Halinę i Janinę.
Po 17 września 1939 roku wzięty do niewoli przez oddziały Armii Czerwonej. Jeniec obozu w Ostaszkowie. Rozstrzelany przez NKWD w Kalininie i pochowany w Miednoje.
|
Edward KIJAŃSKI (1898 - 1940) 
Edward KIJAŃSKI, syn Stanisława i Franciszki z domu Wirpsz, urodzony 17 października 1898 roku w Naborowszczyźnie, gm. Jewie na Litwie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej plutonowy w 11 pułku ułanów Wojska Polskiego (25 listopada 1918 roku – 26 lipca 1921 roku). Od 15 sierpnia 1921 roku funkcjonariusz Policji Państwowej (III Komisariat w Wilnie, posterunki: w Sużanach, Bezdanach, Giryncach, Rudziszkach, Bystrzycy, Gierwiatach i ponownie w Rudziszkach – pow. wileńsko-trocki, następnie posterunek w Oszmianie, a od dnia 21 marca 1938 roku posterunek w Kucewiczach - pow. oszmiański; z dniem 1 kwietnia 1933 roku awansowany do stopnia starszego posterunkowego; nr leg. służbowej 1014). Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 – 1921, srebrnym Medalem Za Długoletnią Służbę oraz brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę. Kawaler.
Po 17 września 1939 roku wzięty do niewoli przez oddziały Armii Czerwonej. Jeniec obozu w Ostaszkowie. Rozstrzelany przez NKWD w Kalininie i pochowany w Miednoje.
|
Wincenty KLECAN (1900 - 1940) 
Wincenty KLECAN, syn Leona i Stefanii z domu Kozak, urodzony 19 grudnia 1900 roku w Łazach – Moszczanach, gm. Łazy pow. jarosławski. Z zawodu ogrodnik. W czasie wojny polsko-bolszewickiej plutonowy w Wojsku Polskim (1.01.1919 – 2.07.1923). Od 3 lipca 1923 roku funkcjonariusz Policji Państwowej (XV kompania graniczna – pow. sarneński, komenda policji miasta Wilna, 4 kompania graniczna – pow. wileńsko-trocki, posterunki: w Sołach, Graużyszkach, Kucewiczach, a od dnia 15 listopada 1938 roku w Oszmianie - pow. oszmiański; z dniem 1 lipca 1924 roku awansowany do stopnia starszego posterunkowego; nr leg. służbowej 420). Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 – 1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę. Żonaty z Janiną z domu Tymal (ślub 18 czerwca 1929 roku w Sołach), z którą mieli trzy córki: Danutę, Irenę i Wiesławę.
W sierpniu 1939 roku przebywał na leczeniu w sanatorium w Otwocku. Według informacji od anonimowego świadka, wracał z Otwocka do domu w mundurze i został wzięty do niewoli przez oddziały Armii Czerwonej. Ostatnią wiadomość przysłał z obozu w Ostaszkowie. Rozstrzelany przez NKWD w Kalininie i pochowany w Miednoje.
|
Józef MICHNIEWICZ (1890 - 1940) 
Józef MICHNIEWICZ, syn Antoniego i Róży z domu Halickiej, urodzony 8 listopada 1890 roku w ?Duldzinie?, prawdopodobnie w pow. brasławskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej szeregowy w 28 pułku strzelców kaniowskich Wojska Polskiego (15.VIII.1920 – 10.XII.1920). Od 6 stycznia 1921 roku funkcjonariusz Policji Państwowej (komenda pow. dziśnieńskiego, następnie posterunki w: Holszanach i Krewie - pow. oszmiański, a od 21 marca 1938 roku posterunek w Oszmianie; z dniem 1 stycznia 1938 roku awansowany do stopnia starszego posterunkowego; nr leg. służbowej 177). Odznaczony Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę. Żonaty z Adelą z domu Tarasewicz (ślub 9 listopada 1922 roku w Prozorokach), z którą mieli córki: Helenę i Irenę. Zamieszkały w Oszmianie przy ul. Wodnej 42.
Po 17 września 1939 roku wzięty do niewoli przez oddziały Armii Czerwonej. Jeniec obozu w Ostaszkowie. Rozstrzelany przez NKWD w Kalininie i pochowany w Miednoje.
Żona i córki deportowane przez NKWD w dniu 13 kwietnia 1940 roku do Kazachstanu.
|
Michał NADWYCZAWSKI [vel KASIA vel KASIAK] (1898 - 1940)
kawaler Virtuti Militari 
Michał NADWYCZAWSKI (dnia 3.11.1938 roku zmienił nazwisko – poprzednio nazywał się KASIA, wcześniej używał też nazwiska KASIAK), syn Wojciecha i Katarzyny z domu Babiarz. Urodzony 7 września 1898 roku w Wiązownicy gm. Wiązownica, pow. jarosławski. Uczył się w szkole powszechnej w Wiązownicy. Pracował w gospodarstwie rolnym. W czasie I wojny światowej wcielony do armii austriackiej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej kapral w 14 pułku piechoty Wojska Polskiego (4.XII.1918 – 22.IV.1921). Od 1 grudnia 1921 roku funkcjonariusz Policji Państwowej (posterunki w: Wilejce, Wiazyniu, Olkowiczach, później 29 kompania graniczna, następnie posterunki: w Kościeniewiczach, ponownie w Olkowiczach, Ilji – pow. wilejski, w Krewie, wartownia st. kol. Oszmiana – pow. oszmiański, a od 2 października 1936 roku posterunek w Oszmianie; z dniem 1 marca 1936 roku awansowany do stopnia starszego posterunkowego; nr leg. służbowej początkowo 2495, później 342). Odznaczony Orderem Virtuti Militari V kl. (nr 2380, dekret Naczelnego Wodza z 13 kwietnia 1921 roku), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 – 1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę. Żonaty z Anną z domu Kozłowską (ślub 10 października 1925 roku w Olkowiczach), z którą mieli dwóch synów: Edwarda i Zbyszko. Zamieszkały w Oszmianie przy ul. Piłsudskiego 51.
Po 17 września 1939 roku wzięty do niewoli przez oddziały Armii Czerwonej. Jeniec obozu w Ostaszkowie. Rozstrzelany przez NKWD w Kalininie i pochowany w Miednoje.
Żona i synowie deportowani przez NKWD w dniu 13 kwietnia 1940 roku do Kazachstanu.
|
Jan OZIMEK (1894 - 1940) 
Jan OZIMEK, syn Piotra i Józefy z domu Golis, urodzony 18 października 1894 roku w Kolbuszowej, pow. kolbuszowski. Z zawodu masarz. W czasie wojny polsko-bolszewickiej kanonier w 21 pułku artylerii polowej Wojska Polskiego (1.VIII.1920 – 25.X.1920). Od 1 października 1923 roku funkcjonariusz Policji Państwowej (22 kompania graniczna, posterunek w Łużkach, pow. dziśnieński, posterunek w Holszanach, pow. oszmiański, a od 2 listopada 1935 roku posterunek w Oszmianie; z dniem 1 kwietnia 1934 roku awansowany do stopnia starszego posterunkowego; nr leg. służbowej początkowo 1386, następnie 1024). Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę. Żonaty z Jadwigą z domu Winiarską (ślub 27 września 1919 roku w Kolbuszowej), z którą mieli czworo dzieci – córki: Helenę i Marię oraz synów: Kazimierza i Stanisława. Zamieszkały w Oszmianie przy ul. Piłsudskiego 55/4.
Po 17 września 1939 roku wzięty do niewoli przez oddziały Armii Czerwonej. Jeniec obozu w Ostaszkowie. Rozstrzelany przez NKWD w Kalininie i pochowany w Miednoje.
Żona i dzieci (Kazimierz, Helena i Maria) deportowani przez NKWD w dniu 13 kwietnia 1940 roku do Kazachstanu.
|
Stanisław OZIMEK (1922 - 1940)
syn starszego posterunkowego Jana Ozimka 
Stanisław OZIMEK, syn Jana i Jadwigi z Winiarskich, urodzony 2 VII 1922 w Kolbuszowej, uczeń Państwowego Gimnazjum Koedukacyjnego im. Jana Śniadeckiego w Oszmianie. Harcerz, od września 1938 roku (data niepotwierdzona) do września 1939 roku drużynowy 1 Oszmiańskiej Drużyny Harcerzy im. Waleriana Łukasińskiego.
Przetrzymywany przez Sowietów wraz z ojcem – policjantem w obozie w Ostaszkowie. Rozstrzelany przez NKWD w Kalininie i pochowany w Miednoje.
|
Aleksander ROZBICKI (1899 - 1940) 
Aleksander ROZBICKI , syn Aleksandra i Ewy z domu Gryz, urodzony 7 marca 1899 roku w Ładzyniu, gm. Ładzyń, pow. mińsko-mazowiecki. W czasie wojny polsko-bolszewickiej kapral w 1 pp Legionów Wojska Polskiego (3.7.1919 – 11.08.1922). Od 1 maja 1924 roku funkcjonariusz Policji Państwowej (posterunki: Soły, Polany, a od dnia 8 stycznia 1936 roku Murowana Oszmianka - pow. oszmiański; posterunkowy; nr leg. służbowej 1479, a następnie 1333). Odznaczony Krzyżem Walecznych (nr 35935), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 – 1921 oraz brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę. Żonaty z Józefą z domu Gągol (ślub 22 stycznia 1923 roku w Mińsku Mazowieckim), z którą mieli czworo dzieci: Henryka, Irenę, Ryszarda i Tadeusza. Zamieszkały w Murowanej Oszmiance.
Po 17 września 1939 roku wzięty do niewoli przez oddziały Armii Czerwonej. Jeniec obozu w Ostaszkowie. Rozstrzelany przez NKWD w Kalininie i pochowany w Miednoje.
Rodzina prawdopodobnie deportowana przez NKWD w dniu 13 kwietnia 1940 roku do Kazachstanu.
|
Józef STROBEJKO (1899 - 1940) 
Józef STROBEJKO, syn Henryka i Konstancji z domu Wołejszo, urodzony 3 marca 1899 roku w Wilnie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej ułan w 13 pułku ułanów Wojska Polskiego (12.VIII.1920 – 28.III.1922). Od 15 lutego 1923 roku funkcjonariusz Policji Państwowej (posterunki w: Dokszycach, pow. duniłowiczowski, w Ornianach, pow. wileńsko-trocki/święciański, w Oszmianie i Polanach - pow. oszmiański, a od 1 października 1937 roku posterunek w Murowanej Oszmiance – jako komendant posterunku; z dniem 1 lipca 1929 roku awansowany do stopnia starszego posterunkowego, a z dniem 1 kwietnia 1934 roku do stopnia przodownika; 28 kwietnia 1933 roku ukończył Niższą Szkołę Fachową dla Szeregowych PP w Mostach Wielkich; nr leg. służbowej 473). Żonaty ze Stefanią z domu Wojnowską (ślub 5 lipca 1925 roku w Wilnie), z którą mieli syna Ryszarda. Zamieszkały prawdopodobnie w folwarku Widełka pod Oszmianą.
Po 17 września 1939 roku wzięty do niewoli przez oddziały Armii Czerwonej. Rozstrzelany przez NKWD w Kalininie i pochowany w Miednoje.
Żona i syn deportowani przez NKWD w dniu 13 kwietnia 1940 roku do Kazachstanu.
|
Antoni WOŁUŃ (1896 - 1940) 
Antoni WOŁUŃ, syn Piotra i Salomei z domu Świderskiej, urodzony 23 lipca 1896 roku w Simnie k/Olity (Litwa). Od 1 listopada 1920 roku funkcjonariusz Policji Państwowej [III komisariat w Białymstoku, komenda w Święcianach, posterunki: Podbrodzie, Perszukszta, Białowieckie, Łyntupy, Mielegiany – pow. święciański, Murowana Oszmianka, Polany, a od dnia 6 października 1937 roku Kucewicze - pow. oszmiański; posterunkowy; nr leg. służbowej 1050). Odznaczony Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. Żonaty z Aleksandrą z domu Zabłocką (ślub 26 lipca 1934 roku w Wilnie), z którą mieli dwoje dzieci: Halinę i Piotra. Zamieszkały w Okminiejach koło Oszmiany.
Po 17 września 1939 roku wzięty do niewoli przez oddziały Armii Czerwonej. Jeniec obozu w Ostaszkowie. Rozstrzelany przez NKWD w Kalininie i pochowany w Miednoje.
Żona i dzieci deportowani przez NKWD w dniu 13 kwietnia 1940 roku do Kazachstanu.
|
