Niewidoczne nieprzyjacielskie kaemy skierowały na nas spoza budynków silny ogień. Żołnierze nasi, choć otrzaskani w walkach, tulili się do ziemi. Ale wprawne oko „Cerbera” wypatrzyło na skraju domu zamaskowane stanowisko cekaemu. Pod celnym i silnym ogniem Brygady cekaem przycichł. Litewska próba uderzenia nie udała się. „Cerber" z Brygadą wdarł się na rynek miasteczka.
Nagła, gwałtowna strzelanina na zachodniej stronie Murowanej Oszmianki przykuła moją uwagę. Turkot karabinów maszynowych potężniał. Nasilenie walki z tamtego kierunku wzmogło się. Podbiegłem do „Jaremy". Był uszczęśliwiony. — Nareszcie. Chwała Bogu, że nie za późno - powiedział.

Wchodziła do akcji, prosto z marszu, opóźniona, z niecierpliwością przez nas oczekiwana 3. Brygada ze swym dowódcą „,Szczerbcem" i jego zastępcą „Gromem" na czele. Wraz z tym wypróbowanym oddziałem wkraczał na pole walki komendant Okręgu „Wilk”, który przywiązując dużą wagę do działań na Murowaną Oszmiankę zdecydował się być tu obecny. Wybrał 3. Brygadę jako miejsce postoju w czasie akcji. Nieprzyjaciel, spodziewając się uderzenia od strony zachodniej, był przygotowany do obrony. Jednak 3. Brygada impetem przełamała opór Litwinów i wdarła się do Murowanej Oszmianki torując sobie drogę do punktu zbiorczego na rynku. W krótkiej, lecz gwałtownej walce Brygada poniosła znaczne straty, a sam „Szczerbiec" został lekko ranny w rękę.
Koncentryczne uderzenie 8., 12. i 3. Brygady w końcowej fazie walki przesadziło o losie bitwy. Załoga litewska w Murowanej Oszmiance kapitulowała.

W czasie walk o Murowaną Oszmiankę Tołminowo pozostawione zostało własnemu losowi. „Nietoperz", dowódca 13. Brygady, po otrzymaniu zadania związania sił nieprzyjaciela w Tołminowie i odcięcia ewentualnego odwrotu Litwinów z Murowanej Oszmianki stanął w trudnej sytuacji taktycznej. Kusiło go zdobycie Tołminowa przez zaskoczenie. Dokonanie tego byłoby najlepszą formą osłony uderzenia na Murowaną Oszmiankę głównych sił Zgrupowania. W akcji na Tołminowo nie mógł użyć całej swej Brygady związanej dodatkowo zadaniem zamknięcia kierunku Murowanej Oszmianki. „Nietoperz" zdecydował się więc wyłonić ze swej Brygady grupę uderzeniową w sile 104 żołnierzy, podzielił ją na trzy zespoły, wyznaczając im zadania opanowania ziemnych bunkrów obronnych, wdarcia się do wsi, sterroryzowania wroga i zmuszenia go do kapitulacji. Kiedy o godzinie 23°° padły pierwsze strzały w akcji na Murowaną Oszmiankę, grupa uderzeniowa „Trzynastki" ruszyła na Tołminowo. O brawurowym ataku swych żołnierzy pisze ,,Nietoperz" w relacji przesłanej autorowi:
... Plutony poderwały się i jak burza wpadły do wsi. Rozległy się strzały alarmowe czujek litewskich. Drużyny jednym skokiem osiągnęły zabudowania Tołminowa. Żołnierze wpadają z granatami do szkoły, gdzie kwaterowali oficerowie litewscy. Zaskoczeni, nie zdążyli wydać jakichkolwiek rozkazów. Pod groźbą polskich automatów, podnosili ręce w górę. Z innych pomieszczeń budynku wychodzili na wpół umundurowani Litwini. Pozbawieni dowódców, nie okazywali chęci do walki, poddawali się masowo. W głębi wsi trwała walka. Drugi pluton zaatakował zabudowania wskazane przez przewodnika z konspiracji. Poszły w ruch granaty. Litwini zdezorientowani, wyskakiwali z domów wprost pod lufy broni partyzantów. Ogłuszeni wybuchami granatów, zastraszeni strzelaniną w całej wsi, przypomnieli sobie język polski. Poddając się prosili o zaprzestanie ognia. Rozbrojonych przy świetle księżyca grupowano na ulicy. Komendę nad jeńcami objął podchorąży „ Stefan", znający doskonale język i rozkazodawstwo litewskie.
Zachodnia część Tołminowa była w rękach Polaków. Po przeciwnej stronie toczyła się jeszcze walka. Spieszony zwiad konny pod dowództwem „Bończy" natrafił na silny opór bunkrów litewskich. „Nietoperz" uruchomił swój odwód do wsparcia zwiadu. „Bończa" poderwał się do natarcia ze swym oddziałem, ale w tym momencie przeszyła go seria z broni maszynowej z bunkra. „Bończa" pada w kałuży krwi z rozprutym brzuchem. Litwini jeszcze walczą, ale bez wiary w zwycięstwo. Wiedzieli, że czeka ich śmierć lub poddanie się. Wybrali to drugie. Załoga bunkra skapitulowała. Ciężko rannego „Bończę" - pcbor. kawalerii Bukowskiego — przeniesiono natychmiast na punkt opatrunkowy. Zmarł na rękach dr. „Lanceta" nie doczekawszy się przybycia dowódcy brygady „Nietoperza", osobistego przyjaciela z wczesnych walk partyzanckich.

Jeńcy litewscy rozebrani z mundurów po bitwie pod Murowaną Oszmianką i Tołminowem; źródło: Studium Polski Podziemnej.

Ze sztabu zgrupowania przyjechał zastępca „Jaremy", kpt. „Jeż", który poinformował nas o przebiegu akcji w Murowanej Oszmiance, gdzie mieliśmy natychmiast odesłać wziętych do niewoli Litwinów...

Nad ranem zwycięska bitwa z oddziałami Plechaviciusa w Murowanej Oszmiance i Tołminowie była zakończona. Ze wszystkich stron żołnierze nasi prowadzili jeńców litewskich i ustawili ich w podkowę na rynku. Cisza panowała teraz w Murowanej Oszmiance. W blasku dopalających się domów widać było leżące gęsto na ulicach ciała zabitych nieprzyjaciół. „Wilk" zbliżył się do licznych jeńców i w krótkich słowach tłumaczonych na język litewski wyraził im uczucie pogardy społeczeństwa polskiego walczącego o swoją wolność dla niemieckich służalców, jakimi okazali się żołnierze gen. Plechaviciusa. Wskazując na trupy litewskie, powiedział na zakończenie: — To jest nagroda dla tych, którzy służą wrogom wolności niosącym jarzmo niewoli dla Polaków i Litwinów.

Jeńcy litewscy rozebrani z mundurów po bitwie pod Murowaną Oszmianką i Tołminowem; źródło: E.Banasikowski "Na zew Ziemi Wileńskiej".

Z polecenia „Jaremy" nastąpiło rozmundurowanie Litwinów. W bieliźnie i boso mogli wracać do swych domów. Patrole polskie odprowadziły ich na szosę, a stąd cała rozciągnięta kolumna plechaviciusów w bieli ruszyła niezbyt triumfalnym marszem na Wilno.
Oddziały polskie zdobyły prawie całą broń, magazyny amunicyjne, żywnościowe, umundurowanie i tabor. Jednak kilkaset karabinów produkcji włoskiej - ze względu na brak odpowiedniej amunicji - w praktyce okazało się nieprzydatne.
Straty nieprzyjaciela były duże: 60 zabitych i wielu rannych. W kolumnie jeńców naliczono około 300 plechaviciusów. Reszta zbiegła w czasie walki. Straty własne nie były wielkie: 8. Brygada - 1 zabity i 13 rannych, 13. Brygada - 1 zabity i 1 ranny. W 3. Brygadzie poległo 10 żołnierzy, a 20 zostało rannych. Pozostałe brygady wyszły z boju bez strat. (...)”